Je voelt je écht in de natuur.

Een zalige versie van jezelf.

Een eerlijke versie van jezelf.

Dichtbij je kern.

 

Terug in je dagelijkse leven voel je je minder jezelf.

Minder puur.

Verder weg van jezelf.

Alsof een deel van je ziel achterblijft in de natuur.

 

Het liefst van al zou je de héle tijd in de natuur vertoeven.
Gewoon, er zijn.

In rust en harmonie met jezelf,

samen met alle wezens die er wonen.

 

Het roept een oerkracht in je op.

In de puurste wereld voel je je het dichtstbij jezelf.

Met weinig prikkels om je heen,
voel je jouw kern het felst stralen.

 

Die kern staat niet los van je pure gevoel wanneer je in de natuur vertoeft.

Die kern is jij, waar je ook bent.

Je neemt je die kern mee, overal waar je gaat.

De kiem van innerlijke rust leeft in jouw kern.

 

Deze kiem leeft in élk van ons.

In ons als wezens, vanuit het leven
verbonden met de natuur.

Ooit, lang geleden, ontstaan uit de natuur.

 

Ook in een prikkelrijke omgeving is je kern altijd bij je.

Hij laat van zich horen, heel zachtjes.

Het is soms een uitdaging om hem te horen fluisteren,

in de drukte van de prikkels die je overspoelen.

​